Η ιδέα για την ταινία της Καλλιόπης Λεγάκη «Μόνο οι λέξεις συνεχίζουν» που εντάσσεται στο Τμήμα «Μικρές Αφηγήσεις» του Φεστιβάλ, προήλθε από τον συνεργάτη της Άλκη Γούναρη, ο οποίος το χειμώνα του 2010 ξεκίνησε το πρότζεκτ «The Confession Session», καταγράφοντας τις εξομολογήσεις που άκουγε πίσω από την μπάρα στο μπαρ Dasein, στα Εξάρχεια. Ο Άλκης κάλεσε 52 θαμώνες του μπαρ να εξομολογηθούν προσωπικές τους ιστορίες, οι οποίες πέρασαν στο Διαδίκτυο και έγιναν υλικό για το ντοκιμαντέρ. Σκέψεις, αναζητήσεις, ταμπού, ανησυχίες καθοριστικές για τον πρωταγωνιστή της κάθε εξομολόγησης, αποκτούν μιαν άλλη βαρύτητα όταν επικοινωνούνται.
Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε η σκηνοθέτις ανέφερε: «Η ιδέα του Άλκη μου γέννησε προβληματισμούς γύρω από την έννοια της εξομολόγησης. Είναι εκπληκτικό να παρακολουθεί κανείς τον ανθρώπινο λόγο. Το ύφος που χρησιμοποιεί ο καθένας υποδηλώνει χαρακτήρα, νοοτροπία, συναισθήματα» τόνισε η δημιουργός και εξήγησε ότι ο τίτλος της ταινίας είναι εμπνευσμένος από τον στίχο «μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν» του ποιητή χαϊκού Ματσούο Μπασό.
Για την αμεσότητα των εξομολογήσεων που κάνουν σχεδόν τον θεατή να νιώθει ότι κρυφακούει μέσα από τοίχο, επεσήμανε χαρακτηριστικά: «Μερικές φορές πιστεύω ότι οι άνθρωποι όχι μόνο δεν κρυφακούνε, αλλά δεν ακούν καθόλου, ούτε καν τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Οι άνθρωποι που εξομολογούνται μιλούν στην κάμερα αυθόρμητα. Και το ευχάριστο είναι ότι κανένας τους δεν μετάνιωσε για όσα είπε, δεν είχε ενοχές. Στο τέλος του ντοκιμαντέρ η σκηνοθέτις περνάει μπροστά από κάμερα, κάνοντας η ίδια τη δική της εξομολόγηση. «Μέσα από τη διαδικασία των άλλων εξομολογήσεων ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω κι εγώ. Ήταν μια ένδειξη τιμιότητας απέναντι στους ανθρώπους που μίλησαν μπροστά στην κάμερα» σχολίασε η κ. Λεγάκη.
Αμέσως πριν και σε ταυτόχρονη μετάδοση (live streaming) που έδωσε τη δυνατότητα στις ταινίες να «ταξιδέψουν» ζωντανά σε τρεις πόλεις της Ελλάδας (Κέρκυρα, Ρέθυμνο και Πάτρα) αλλά και στη Λευκωσία της Κύπρου, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Φυλακτού «26.2 The Road to Here».
Με το moto «η ελπίδα έχει φτερά» η 50χρονη σήμερα Μπέκυ, με διδακτορικό στην ψυχολογία, αποφασίζει να ξεδιπλώσει μπροστά μας την ιστορία της. Είναι αθλήτρια, μαραθωνοδρόμος και θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατριό της. Έχοντας δεχτεί σωματική και ψυχολογική βία, όχι μόνο άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει από τον βασανιστή της αλλά έχασε και την ακοή της στην εφηβεία της. Πρόσφατα κατάφερε να ακούσει ξανά χάρη σε μια πρωτοποριακή μέθοδο και αποφάσισε να συμμετάσχει στον Μαραθώνιο της Αθήνας.
Κάθε μαραθώνιος αποτελεί μια διαδρομή στην οποία το σώμα και το μυαλό δοκιμάζουν τα όριά τους στην προσπάθεια των αθλητών να τερματίσουν. Όταν οι δυνάμεις εξαντλούνται, ένα δίλημμα που αφορά σχεδόν κάθε αθλητή είναι το εξής: απ’ τη μια η φωνή του κορμιού, που του λέει «φτάνει, ώς εδώ, σταμάτα», κι απ’ την άλλη η φωνή του δρομέα, που τον παρακινεί πεισματικά να συνεχίσει μέχρι τον τερματισμό. Η ζωή έχει πολλά κοινά μ’ ένα μαραθώνιο δρόμο. Και μια μεγάλη διαφορά. Στη ζωή δεν υπάρχει τερματισμός. Μόνο δρόμος.
Ο Λευτέρης Φυλακτός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1973. Σπούδασε communication arts στις ΗΠΑ και εργάζεται ως σκηνοθέτης ζωντανών τηλεοπτικών προγραμμάτων για την ΕΡΤ. Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, corporate videos και τηλεοπτικές εκπομπές για ελληνικούς και διεθνείς οργανισμούς. Βρίσκεται στο Βερολίνο όπου κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέ\α visual and media anthropology.
Το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται από τις 11 έως τις 20 Μαρτίου.
Το in.gr είναι χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης.
Τζένη Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου