ΙΚΕΑ 2

Η Χώρα μας βρίσκεται υπό καθεστώς εκμετάλλευσης. Είναι κάτι που όλοι το αντιλαμβανόμαστε και προσπαθούμε να καταλάβουμε πότε κάτι γίνεται υπέρ μας ή εις βάρος μας. Είναι τουλάχιστον ανόητο να μην παραδεχτούμε την όποια συμβολή μας σ αυτό το μπάχαλο και να συνεχίσουμε με το δόγμα του «εγώ δεν φέρω καμιά  ευθύνη» αλλά μόνο στον βαθμό που μας αντιστοιχεί .Για  αυτή την συμβολή καλούμαστε να πληρώσουμε δυσβάσταχτα και τις περισσότερες φορές , άδικα.

 Οι συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι μια τομή του μνημονίου η οποία μόνο παράλογη μπορεί να φανταστεί. Έχοντας σαν στόχο την ανάπτυξη και την πρόσκληση ξένων κεφαλαίων η κάθε κυβέρνηση θα έπρεπε εντατικά να ασχοληθεί  με την απλούστευση των διαδικασιών , που είναι βέβαια η πάταξη του γραφειοκρατικού χαρακτήρα του κράτους και η δημιουργία φορολογικών κινήτρων. Όταν θα κατάφερνε τοα ανωτέρω , θα μπορούσε τότε να δημιουργήσει και μια μισθολογική πολιτική η οποία θα στόχευε στην προστασία των υπό πτώχευση επιχειρήσεων και δεν θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, ώστε ο οποιοσδήποτε να μπορεί όποια στιγμή το επιθυμήσει να μπορεί να πειράξει τις συμβάσεις με το προσωπικό του.

 Αφορμή για το παραπάνω κείμενο , η απεργία των υπαλλήλων του ΙΚΕΑ μιας κερδοφόρας επιχείρησης στην Ελλάδα, που αποδεδειγμένα πουλάει ακριβότερα στην Ελλάδα τα προϊόντα της σε σχέση με άλλα ισχυρότερα οικονομικά κράτη.