ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ της Μαριάνθης Γρ. Λαζαρίδου

«Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου κρυβόμαστε να κάνουμε έρωτα, ενώ η βία ασκείται δημόσια και στο φως της μέρας.» (John Lennon)

Τι κρίμα! Τι φρίκη! Και για όλα αυτά φταίνε οι πολιτικοί ή εσύ που αντί να δώσεις ένα φιλί σε κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αντί παρατώντας την Αθηνά, να μην κουνήσεις το χεράκι σου στις επόμενες εκλογές, πήγες να διαδηλώσεις έξω από τον ηρωικό Άγνωστο Στρατιώτη, απλώς και μόνο επειδή μαζεύτηκαν εκεί πολλοί;

 Ολοκληρώνοντας την τριλογία αυτής της υποτιθέμενα μεγαλόπνοης ελεγείας, διαπίστωσα ότι πρόκειται ξεκάθαρα για έναν θρήνο σε γεγονότα των ημερών.

Με αφορμή ένα φόνο, συλλήψεις, πείνα, ανεργία και πολέμους ήρθε η έμπνευση.

Αρνήθηκα όμως κατηγορηματικά να αφήσω τη Μούσα να φύγει πριν επιτελέσει ένα πιο θεάρεστο έργο. Αλλά πώς θα γινόταν αυτό; Έπρεπε να βρω κάποιο ευχάριστο ερέθισμα. Πού όμως;

Με θλίψη, αηδία, χαρά, γέλωτα, αμφιβολία διάβασα όσα άρθρα κατακλύζουν το facebook προκειμένου να σχολιάσουν το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας.

Έφτασα στο σημείο να τρίβω επανειλημμένα τα μάτια μου μην μπορώντας να πιστέψω στην άκρα εμπορευματοποίηση ενός θανάτου, στην διαστρέβλωση γεγονότων προς όφελος πάντα της εξουσίας και στο πόσο ακρίβυναν οι ντομάτες, ενώ έχει γίνει τόσο φθηνή, τόσο ευτελής η ζωή μας.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με έκανε να τρέξω μανιωδώς στο lap top μου για να πληκτρολογήσω για άλλη μια φορά τις φιλοσοφικά δοσμένες ανησυχίες μου ήταν ένα άρθρο σε γνωστή διαδικτυακή εφημερίδα, όπου ο συντάκτης με (όπως τον φαντάζομαι) φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, έβρισκε παραλληλισμούς των παραμυθιών των αδερφών Γκριμ με το ναζισμό!

Κι όλα αυτά επειδή κυκλοφόρησε φωτογραφία, στην οποία η Ουρανία Μιχαλολιάκου είχε ντυθεί Χιονάτη, σε κάποια περασμένα καρναβάλια.

Ω, ναι, συμφωνώ πως είμαστε για τα πανηγύρια!

Ο εν λόγω «συνάδελφος» λοιπόν, ισχυριζόταν εμπαθώς ότι η κόρη του αρχηγού ενός (εκλεγμένου από το λαό) πολιτικού κόμματος, εμπνεύστηκε από το παραμύθι των (όπως τόνισε άπειρες φορές) Γερμανών συγγραφέων, μόνο και μόνο επειδή κι ο Χίτλερ το είχε επαινέσει.

Έμεινα εμβρόντητη όταν με σαθρά κι άθλια κατασκευασμένα επιχειρήματα ανήγαγε τα γλυκά παραμυθάκια στην ναζιστική πραγματικότητα.

Δεν την ξέρω την κοπέλα και δε με ενδιαφέρουν οι καρναβαλικές ή οποιεσδήποτε άλλες αμφιέσεις της, σχολιάζοντας τις οποίες πλούτισαν τα blogs τους ορισμένοι φερόμενοι δημοσιογράφοι.

Κρίνω το γεγονός ότι ξυλοκόπησε μετανάστη, όπως κι ο μετανάστης είχε ξυλοκοπήσει μια γειτόνισσά μας για να της πάρει το κομπόδεμα, όπως κι η γειτόνισσα εξομολογούμενη στον παπά της ενορίας, μίλησε για μια απιστία με τον μανάβη, ο οποίος είχε ψηφίσει Σύριζα, αλλά κανείς δεν τον είχε ρωτήσει.

Και λυπάμαι που για άλλη μια φορά αποχαυνωνόμαστε από το δέντρο και χάνουμε την ομορφιά του δάσους.

Φαντάζομαι πως ο αρθρογράφος στο ζήλο του να δείξει πόσο γερμανόφιλη και πωρωμένη είναι η οικογένεια Μιχαλολιάκου, ξέχασε (που ίσως να μην έχει διαβάσει και  ποτέ) την ρήση του Archibald MacLeish στο έργο του Αrs Poetica: «a poem should not mean, just be» (ένα ποίημα δε θα έπρεπε να σημαίνει κάτι, απλώς να υπάρχει).

Δυστυχώς οι δήθεν αντισυμβατικοί επαναστάτες (και πάλι όπως πάντα μιλάω και για το τι ποιεί η δεξιά και για το τι ποιεί η αριστερά) αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αφήνουν ανέγγιχτο τον εαυτό τους και δεν είναι καθόλου τέλειοι.

Βρίσκουν σύμβολα εκεί που ακόμα κι αν υπάρχουν δε μας νοιάζει, έτσι ώστε να αποδείξουν εξόφθαλμες θέσεις, σε μια εποχή που ήδη έχει διατυμπανιστεί περίτρανα ότι ο καθένας τάζεται σε ένα κόμμα και αναγκαστικά πρέπει και να ντύνεται τοιουτοτρόπως.

Αδικία!

Κι ανάμεσα σε αυτούς που πρέπει να ξυρίζονται φορώντας παραλλαγές και σε αυτούς που… δεν πλένονται, η άλλη ντύθηκε Χιονάτη και κάτι έγινε!

Κι εγώ να ψάχνω για μια έμπνευση σε έναν κόσμο κουβάρι…

Το τρένο έχει εκτροχιαστεί εδώ και καιρό.

Μπερδέψαμε την ενημέρωση  με την παραπληροφόρηση, τον εθνικισμό με το ναζισμό και την κομματοποίηση με τα πρόβατα!

Φορέσαμε Ασλάνη, επειδή στεναχωρηθήκαμε για το θάνατό του, συνδυάσαμε μια πασμίνα κι ας μην ξέρουμε 100% τι σημαίνει η λέξη, μετρήσαμε τα… φραγκοδίφραγκά μας για να δούμε αν θα έχουμε να πληρώσουμε τη Nova, επειδή στο Star πήγε να κλάψει ο Στουρνάρας και μας φτάνουν τα τούρκικα, δε θέλουμε άλλα σίριαλ, πήραμε στο χέρι το πιο κουτσομπολίστικο περιοδικό, όπου αναλύονται οι χλιδάτες διακοπές της Μενεγάκη κι αρχίσαμε με μουσική υπόκρουση τον νέο κλαψιάρικο δίσκο του Παντελίδη να χορεύουμε έναν σύγχρονο χορό του Ζαλόγγου.

Η μούσα, μας έβγαλε τη γλώσσα, αρνούμενη να μας εμπνεύσει για έργα ανώτερα.

Οι νέοι που προσφέρουν και διακρίνονται για κάποιο έργο τους (στην πληροφορική, στη φυσική, στην αστρονομία) γίνονται αμέσως δεκτοί με τιμές κι υποτροφίες στα ξένα πανεπιστήμια, την ώρα που η χώρα τους δεν μπορεί να τους ανταμείψει ούτε με εκείνο το στεφάνι ελιάς ή με μια μικρούλα δάφνη.

(Είπαμε, ίσως μετά θάνατον).

 Οι γονείς με κόπους και θυσίες στέλνουν τα βλαστάρια τους να φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο κι εκείνα ξοδεύουν χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία στα μπουζούκια.

Αναρωτιέμαι, κάποιος που ξέρει να ζωγραφίζει με τι χρώματα θα έβαφε τον κόσμο μας;

Ξέρεις… εσύ τα έκανες όλα έτσι.

Εσύ που δε μίλησες, που κοίταξες αλλού, που ψήφισες συμφεροντολογικά και τώρα τραβάς τα μαλλιά σου, επειδή δε λέμε τυχαία «πολιτική σκηνή», ένα θέατρο είναι του παραλόγου, οι βουλευτές πρωταγωνιστές κι εσύ όχι απλώς δεν είσαι κομπάρσος, αλλά τις περισσότερες φορές μένεις έξω από την αίθουσα και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να δείξεις την αγανάκτησή σου, είναι να φτύσεις την μασημένη τσίχλα σου πάνω στο πρόγραμμα της παράστασης.

Αλλά στο λέω, δεν ωφελεί. Έχεις ήδη πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου.

Και ρωτάς εμένα, ένα χαρτί για το τι να κάνεις;

Δώσε ένα φιλί στη μανούλα σου, επειδή σου έψησε μηλόπιτα κι ας σου είπε χτες «30 χρονών μαντράχαλος κι ακόμα δε βρήκες ούτε δουλειά ούτε καμιά γυναίκα της προκοπής».

Μεταξύ μας, λογικά δεν λέει ψέματα.

Κλείσε την τηλεόραση και το facebook και βγες να απολαύσεις τις τελευταίες σταγόνες του φθινοπωρινού ήλιου και τις πρώτες του πορτοκαλιού.

Δώσε μου μια έμπνευση, κάτι καινούριο κι όμορφο για να γράψω.

Ζούμε ένα ΔΡΑΜΑ

Είμαστε στο top ten των πόλεων της Ελλάδας με τη μεγαλύτερη ανεργία. Μια βόλτα στην πιάτσα τα πρωινά θα το αποδείξει, εφόσον όλοι οι νέοι μην έχοντας κάτι πιο ουσιώδες να κάνουν γεμίζουν τις καφετέριες.

Αγαπητέ, αν θέλεις να το παίξεις ήρωας πρέπει όχι μόνο να εξοπλιστείς για τον πόλεμο, αλλά να εμφανιστείς και στη μάχη.

Η επαρχιακή μας κωμόπολη έχει να προσφέρει πολλές ομορφιές κι αν τις αξιοποιήσουμε, ίσως να εμφανιστούν περισσότερες ευκαιρίες και θέσεις εργασίας κι εδώ και να μη χρειαστεί να ξενιτευτούμε όλοι.

Αν σου πω ότι είναι swag θα περάσεις αναμφίβολα τα υπόλοιπα εικοσιτετράωρα κάνοντας εθελοντικά πράξεις που θα αναβαθμίσουν τη Δράμα και κατ’ επέκταση τους Δραμινούς.

Καθάρισε την πλατεία, πάρε τους φίλους σου ένα απόγευμα αντί για τον καθιερωμένο καφέ στο ίδιο πάντα μαγαζί –τόσο που σε λίγο θα σε μπερδεύουν με το φίκο- και μάζεψε τα σκουπίδια από το πάρκο της πόλης μας, αν μη τι άλλο ίσως να εντυπωσιάσεις έτσι και την «γυναίκα της προκοπής» και να ευχαριστηθεί κι η μανούλα.

Σταμάτα να κλαίγεσαι, έχει και χρόνια που έκλεισε η Softex και ξεμείναμε από χαρτομάντιλα.

Φυσικά, γίναμε κι εμείς πρωτεύουσα, μόνο το μετρό μας λείπει, εφόσον…

~Δέχτηκαν τηλεφώνημα για βόμβα στα δικαστήρια

~Τα οποία καθημερινά έχουν τόσο πολλές υποθέσεις για κακοποίηση, παιδεραστία, κλοπές, που θα ζήλευαν και το «CSI» και το «Νόμος και Τάξη» μαζί (ποιος να το έλεγε, που νομίζαμε ότι είναι φιλήσυχη η πόλη μας- κι αμ δε!).

~Στα φανάρια έρχονται ευγενικοί –απροσδιορίστου εθνικότητας- κύριοι για να σου πλύνουν τα τζάμια ή να σου πουλήσουν χλαπάτσες, αναπτήρες, ή εκείνα τα πολυπόθητα χαρτομάντιλα.

~Έχουμε 2 Τ.Ε.Ι που κι αυτά επιθυμούν να τα κλείσουν και δεν ανήκουν καν στην πόλη μας!

~Έχουμε φοιτητικές βραδιές, αλλά όχι φοιτητές!

~Περιμένουμε φανατικά τα πεντάμηνα για να δουλέψουμε το μισό χρόνο και να κάνουμε διακοπές τον υπόλοιπο –κερδίζουμε κι ένα μήνα που έχουν τελειώσει τα λεφτά και πέφτουμε σε φιλοσοφική μιζέρια-.

~Ο περιφερειακός μας είναι 3 χλμ κι η παρέλασή μας 300 μέτρα.

~Έχουμε ένα χιονοδρομικό που το έκλεισαν, επειδή δε μας θέλει ούτε το χιόνι!

~Κι επιτέλους, έπιασε ένας το joker κι ήταν Βούλγαρος!

Σε αφήνω λοιπόν, να πιείς ήσυχα τον καφέ σου που σίγουρα τελειώνει σε –ίνο, καθισμένος στο ίδιο σκαμπό, με μοδάτο μακό από εκείνα με το ψαλίδι μπροστά που εσύ τα έκανες σούπα. Τώρα δε θα καταλάβεις, δε θα σε αγγίξουν καν αυτά που διάβασες και το βράδυ στο κλαμπάκι με ουίσκι και σφηνάκι θα πνίξει πάλι την όποια ιδεολογική σου ανησυχία, επειδή ο πόνος σου έμαθε κολύμπι κι έπαθε ανοσία στο αλκοόλ.

Δεν είναι αυτό λύση.

Δώσε μου κάτι, ώστε η ελεγεία των σύγχρονων καιρών να περιλαμβάνει το όνομά σου –ίσως σε κάνουν και προτομή δίπλα στον Κούπτσιο-.

Σταμάτα να σχολιάζεις, να αράζεις, να μιζεριάζεις κι άρχισε να ζεις…

‘Ενα δράμα.

Μια τραγωδία;

Μια σάτιρα;

Ή απλώς στην πόλη μας, στη χώρα μας…

Μη χάνεις καιρό.

Άλλαξε τον κόσμο που ζεις και μετά άλλαξε τον αλλαγμένο κόσμο.

Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχεις το τέλειο.

                                                                             Μαριάνθης Γρ. Λαζαρίδου