«…ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ» της Μαριάνθης Γρ. ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ

Τι μας κρατάει; Τι μας κυβερνάει;

Ποιος κινεί εμένα που κινώ και που με την «πένα» μου σας ζαλίζω;

 «ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ…»

      Στο πνεύμα της 28^ης Οκτωβρίου κινήθηκε το τριήμερο και μ’ έβαλε σε σκέψεις, υποχρεώνοντάς με σε ένα μικρό κοινωνικό σχόλιο.

 Δεν πήγε μόνο η ώρα πίσω.

Την ακολούθησαν κι οι μνήμες.

Τι κρίμα όμως που αυτό έγινε μόνο σε κάποια σχολεία και μόνο σε μερικά σπίτια έπιασαν οι γονείς τα παιδιά και τους εξήγησαν ότι το τριήμερο δεν είναι μόνο αφορμή για να λιώσουν στις βόλτες και στα video games, αλλά κι επειδή γιορτάζουμε…

Ουπς! Να η παγίδα.

Η κλασική ερώτηση που πλέον τρεις στους τέσσερις πιτσιρίκους δε ξέρουν να απαντήσουν.

Το «ΌΧΙ»!

Ναι, βρε παιδάκι μου, αλλά ποιο «όχι»;

Από ποιους και προς ποιους;

Κι εκεί τρίζουν τα κόκαλα του Κολοκοτρώνη, που ο άνθρωπος βρέθηκε ξάφνου από την ανοιξιάτικη γιορτή του να πολεμά στα βουνά της Αλβανίας και κλάψε εναπομείναντα μάρτυρα του πολέμου, που κάνεις παρέλαση ενθυμούμενος ότι εκεί τραυματίστηκες και σκοτώθηκε ο καλύτερός σου φίλος.

Και ας θρηνήσει η γιαγιά που έπλεκε πουλόβερ και κάλτσες για τους νέους που φώναζαν «αέρα» κι έδιναν τη ζωή τους για να μπορεί τώρα το κάθε βλαμμένο, (συγγνώμη, βαμμένο ήθελα να πω) και μάλιστα υπερβολικά… βαμμένο, να κάνει παρέλαση με τη μίνι φούστα και το δωδεκάποντο… τσόκαρο!

Τρέξανε όλοι προχτές στις παρελάσεις, όχι για να νιώσουν το ηρωικό πνεύμα της εποχής, αλλά για να σχολιάσουν.

Και γέμισε το facebook με tribute σχόλια για τον ηρωισμό των προγόνων μας, δίπλα στα άλλα όπου θρηνούσαν τον θείο Lou Reed!

Κι εγώ να διαβάζω από αυτόν που ξενυχτούσε στα σκυλάδικα (και δεν έχει ιδέα ποιος ήταν και τι έκανε αυτός που πέθανε) το requiem ενός καλλιτέχνη, που σημάδεψε τις περασμένες δεκαετίες και που επηρέασε αμέτρητα συγκροτήματα της ροκ σκηνής.

Ένα copy paste για να φανεί ότι ο κάθε κλαρινογαμπρός έχει επίπεδο κι η κάθε κοπελίτσα που λατρεύει τον κάθε Σταν, μαν και δε συμμαζεύεται, διαθέτει αν μη τι άλλο και μια κουλτούρα, βρε παιδάκι μου! Υπό, όμως… Επειδή μπορεί ο καθένας μας εύκολα να κοροϊδέψει κάποιον που δεν τον ξέρει, αλλά αυτοί που γνωρίζουν πόσο γελοία τους φαίνεται κάθε απέλπιδα προσπάθεια εντυπωσιασμού!

Και θέλω να τρέξω στη μαμά μου και να τη ρωτήσω, όταν διαβάζω για τις υπέροχες γενιές του ’70, του ’60, τον τρόπο ζωής τους, μα πώς καταντήσαμε έτσι;

Και δεν ξέρω για τι να πρωτοκλάψω…

-Που άλλος ένας μεγάλος καλλιτέχνης πέθανε πριν προλάβω να τον ακούσω live (αν κι αυτό θα ήταν όπως και να έχει απίθανο, εφόσον βρισκόταν σε προχωρημένη ηλικία, 71 χρονών κι εγώ είμαι 25, αλλά και πάλι, τίποτα καλό να μη μείνει;)

-Που δεν γεννιούνται πλέον μουσικοί-θρύλοι κι εγώ είμαι υποχρεωμένη να ακούω όταν βγαίνω βαρεμένα και βαρετά αγαποτράγουδα επιφανειακών –σιγά μη τους πω και καλλιτέχνες;

-Που ρώτησα δωδεκάχρονο, το οποίο απέφευγε με φανερή αηδία το σημαιάκι που μανιωδώς ανέμιζε το τρίχρονο αδερφάκι του για το τι γιορτάζουμε και μου απάντησε «κάτι για τη Μπουμπουλίνα και τους Ιταλούς»;!

-Που ορισμένοι, σχεδόν δικαίως νοσταλγούν τα χρόνια του Παπαδόπουλου, μόνο και μόνο επειδή η παρέλαση τότε δημιουργούσε πραγματικά συγκίνηση κι όχι γέλιο, κοροϊδίες και στραγάλια, όπως σήμερα;

-Που κάποιοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταχειρίζονται τις ημέρες των εθνικών εορτών για να δείξουν ότι είναι εθνικόφρονες και βαθιά θρησκευόμενοι, ενώ τις υπόλοιπες μέρες η καθημερινή τους ζωή αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο;

-Που η Δράμα μας κατεβάζει στόρια για μια ολόκληρη μέρα, σαν κίνηση διαμαρτυρίας για όσα σαθρά κι αναίτια συμβαίνουν στην κοινωνία και μοιράστηκαν… μαύρα προσκλητήρια;

-Που έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου, μιας Νίκης για τη Δράμα, σε μια εποχή που μόνο η ήττα κυριαρχεί;

Ένα μονάχα εύχομαι κι αυτό, όχι για τη συμβολική προέκταση του μνημείου, αλλά για τον κόπο του αξιόλογου Δραμινού γλύπτη, Παύλου Κουγιουμτζή, να μην καλυφθεί κι αυτό το άγαλμα με γκράφιτι και σχέδια αγανακτισμένων νέων.

Εξάλλου, μαζί με τις χορηγίες, κόστισε 200.000 ευρώ κι αποτελεί το νέο σύμβολο της πόλης μας, αν μη τι άλλο, στο νέο αναπλασμένο χώρο. (Κι επειδή εκεί βρίσκονται πολύ κοντά τα σχολεία και ειλικρινά δε θέλω να δω σακουλάκια από τσιπς να επιπλέουν στο χαριτωμένο σιντριβάνι, ικετεύω τους γονείς να αποτρέψουν τα παιδιά τους να μολύνουν το χώρο. Τονίζω, όχι για το άγαλμα, αν και το χάλκινο τρίπτυχο γύρω από τη Νίκη, δείχνει τους τρεις ηρωικούς προγόνους μας, έναν πολεμιστή του ’21, έναν μακεδονομάχο κι έναν τσολιά, αλλά για όλους μας.

Η Δράμα διαθέτει μια αξιόλογη ιστορική συνέχεια ανά τους αιώνες. Ας προσπαθήσουμε κάτι να διατηρήσουμε. Κι ας γίνει το μνημείο ορόσημο και υπενθύμιση για αυτό.)

«Trick or treat?»

Τελείωσε  ο Οκτώβρης κι η μαμά κατεβάζει τα πουλόβερ από το πατάρι. Αρκετό καλοκαίρι μας έκανε, ήδη οι ψύχρες έγιναν πιο δυνατές τα ήσυχα βράδια.

Η Δράμα ετοιμάζεται κι επίσημα για τον ερχομό του χειμώνα κι εκεί άλλο κακό, ονειρούπολη, αγιοβασίληδες και πράσινα άλογα. Εν καιρώ θα τα πούμε όλα, εδώ θα είμαστε,

μαζί να σχολιάζουμε την επικαιρότητα που οι ίδιοι δημιουργούμε.

Το ξανασκέφτομαι κι αποφασίζω να μην θρηνήσω τελικά.

Εδώ δεν έχουμε «Halloween» να μας κάνουν πλάκες και πειράγματα σε αντάλλαγμα για λίγα γλυκά. Εδώ τα μοιράζουμε απλόχερα όταν έχουμε καλή διάθεση κι οι μάγισσες και τα φαντάσματά μας κυκλοφορούν όλο το χρόνο ανάμεσά μας, αλλά μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε και πλέον δε φοβόμαστε τόσο πολύ, δείχνουμε τα δόντια, διαμαρτυρόμαστε (έστω και με λάθος τρόπους) και προσπαθούμε να τα τρομάξουμε εμείς.

Θα βγω στους δρόμους και θα μαζέψω λόγους για να είμαστε ευτυχισμένοι. Επειδή έχουμε πολλούς, αλλά ξεχνάμε στην τριβή της καθημερινότητας, όπου ανάμεσα στη σκόνη, τη φασαρία και την ρουτίνα, η κάθε λέξη γίνεται απλός ήχος χωρίς νόημα. Αλλά νόημα πάντα υπάρχει.

Θα βάλω το αγαπημένο μου τραγούδι από τον υπέροχο τραγουδιστή, κιθαρίστα και συνθέτη Lou Reed, των Velvet underground, με τις πάμπολλες συνεργασίες –ακόμα και με τους Metallica  (εγώ τον γνώριζα από παλιά, ανάμεσα στα άλλα ροκ κληροδοτήματα που έχω) και θα το απολαύσω μέχρι το τέλος…

Εξάλλου, έχοντας καλή διάθεση, ποιος ξέρει, ίσως οι σημερινοί απογοητευμένοι να στείλουμε του χρόνου τα παιδιά μας να παρελάσουν με πιο αξιοπρεπή αμφίεση, οι δάσκαλοι να μάθουν καλύτερα το ρόλο τους, να ακούσει ο γείτονας μου την ατμοσφαιρική μεθυστική μουσική που θα βάλω και να αφήσει το ουίσκι, να κλείσει τον σκυλά που ακούει και να χαλαρώσει με την ροκ μπαλάντα. Ίσως η κινητοποίηση των Δραμινών εμπόρων και ανέργων να φέρει αποτελέσματα και να κινηθεί κι η αγορά μας κι ο τουρισμός σε αυτήν την μικρή, αλλά ιστορική πόλη.

Ίσως οι τσιγγάνοι να μείνουν σε ένα καλύτερο χώρο και να βρούμε άλλο μπαμπούλα για να τρομάζουμε τα παιδιά, να δοθεί φάρμακο για την πολιομυελίτιδα δωρεάν (24 Οκτωβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της ασθένειας αυτής που πλήττει τα παιδάκια στις τριτοκοσμικές χώρες) κι να σταματήσει η κρίση στη Συρία.

Ίσως να έρθει ένα καλύτερο μέλλον.

Κι όλοι μαζί να απολαύσουμε…

Μια βόλτα στο πάρκο πίνοντας σανγκριά

Να ταΐσουμε τις πάπιες στο πάρκο (που και σ’ αυτό πρέπει να γίνει μια ανάπλαση κι ένας καλός καθαρισμός, ντινγκ ντογκ κύριε δήμαρχε!)

Να φύγουν τα προβλήματά μας όσο πιο μακριά γίνεται, όχι να τα κουκουλώσουμε, αλλά να βρεθεί λύση.

Να πηγαίνουμε εκδρομές τα Σαββατοκύριακα, με τους συλλόγους ή με τους αγαπημένους μας (έχει τόσες ομορφιές η Δράμα, τόσα βουνά, τόσα νερά…)

Να απολαύσουμε…

«a perfect day»…